ชีวิตผมตอนนี้มีกิจวัตรประจำอยู่
2 อย่างคือ เช้าไปเรียนภาษา จะเรียกว่าเช้าก็คงไม่ได้เพราะพอหมดคอร์สแรกแล้ว
ผมก็ย้ายเวลาเรียนมาเรียนช่วงเที่ยงถึงบ่ายสาม ส่วนตอนเย็นผมก็ไปทำงานที่ร้านพี่ตู่
เข้าร้านประมาณห้าโมงไปถึงก่อนก็เกรงใจพี่เพรา
เพราะไปถึงต้องเคาะประตูเรียกแกให้มาเปิดให้เผื่อแกจะงีบหลับเอาแรงบ้าง ฉะนั้น ผมก็จะมีเวลาว่างหลังเลิกเรียนภาษาประมาณ
2 ชั่วโมงก่อนที่จะไปทำงานที่ร้านพี่ตู่ แล้วผมทำอะไรล่ะ
โดยปกติหลังเลิกเรียนแล้วผมก็จะเตร็ดเต็ดเตร่เดินเล่นแถวที่
Westfield บ้างเพราะที่ผมเรียนอยู่ติดกับห้างเลยครับ
ผมเรียนที่ English Studio สาขา Shepherd Bush ครับ สาขานี้อยู่ติดสถานีรถไฟใต้ดิน Shepherd Bush เลยครับ
ถ้าเดินออกจากสถานีไปทางซ้ายก็จะเป็นทางเข้าห้าง Westfield ถ้าเดินมาทางขวาก็จะไป
Shepherd Bush Market ที่เรียนภาษาที่ผมเรียนก็มาทางนี้ล่ะครับ
แต่ออกจากสถานีแล้วเดินมาไม่ถึงนาทีก็ถึงแล้วครับ พอเรียนเสร็จผมก็เดินเล่นในห้างแล้วค่อยไปทำงาน
แต่เดินเล่นได้ไม่กี่วันก็เบื่อครับ
บางวันเพื่อนชาวญี่ปุ่นผมกก็ชวนไปนั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะตรงข้ามที่เรียน
ไปกันประมาณ 3-4 คน ซึ่งมีผมเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะมาชวนผมทำไม
และก็ไม่เข้าใจอีกว่าแล้วผมก็ไปด้วยทำไมเหมือนกัน ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก
ก็คิดว่าไปนั่งเล่นฝึกภาษาอังกฤษกัน เพราะผมสังเกตว่าเพื่อนชาวญี่ปุ่นเค้าจะชอบพูดชอบคุยกับเพื่อนชาวรัสเซีย
(จริงๆคนนี้มาจากประเทศที่แยกตัวมาจากรัสเซีย แต่ผมจำไม่ได้ ..
แต่ถ้าผมจำได้เมื่อไหร่จะมาอัพเดตอีกทีนะครับ)
เพื่อนคนนี้พูดภาษาอังกฤษอยู่ในระดับดีทีเดียว สื่อสารได้เลยครับ
แต่บางครั้งพอเรียนเสร็จ
ผมก็จะรีบมาที่ร้านพี่ตู่เลย
มาถึงก็ยังไม่เข้าร้านแต่ผมจะไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะเล็กๆก่อนถึงร้านครับ
ที่สวนนี้จะไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านหรือเรียกว่าช่วงที่ผมไปเนี่ย
แทบไม่ค่อยมีคนเลยก็ว่าได้ ผมก็นั่งเล่น คำว่านั่งเล่นของผมคือนั่งเฉยๆคิดอะไรไปเรือยเปื่อยครับ
บางวันก็เอาหนังสือมานั่งอ่านบ้าง พอนั่งมากๆก็เมื่อยก็เลยเอนหลังลงไปนอนเล่นบ้าง
พอชินหน่อยก็เลยพักสายตาเล่นๆบ้าง สุดท้ายผมก็เจอกิจกรรมก่อนทำงานตอนเย็นที่ดีมาก
คือ นอนหลับก่อนทำงานครับ จริงๆแล้วเรียกว่างีบหลับเป็นพักๆจะดีกว่า
ที่ประจำผมคือนอนใต้ต้นไม้ใหญ่บนเนินสูงหน่อย เป็นชัยภูมิที่ดีมาก
สวนแห่งนี้มีบริเวณไม่มากนัก
ในลอนดอนจะสังเกตเห็นสวนสาธารณะเล็กๆเป็นหย่อมเยอะมากครับ สวนนี้ก็เป็นอีกทีหนึ่งครับ
แต่สวนนี้ต่างจากสวนอื่นอยู่เล็กน้อยเพราะมีลานสเก็ตบอร์ดให้วัยรุ่นมาเล่น
มาฝึกซ้อมกันได้ ลานที่ว่านี้ไม่ใช้เป็นลานซีเมนต์โล่งๆครับ
เป็นลานที่ทำเป็นที่โค้งๆลึกลงไปในดิน
(ที่เป็นเหมือนให้นักสเก็ตเล่นซ้ายขวานะครับ)
ผมมักจะตื่นตอนสี่โมงครึ่ง
ถ้าไม่เพราะที่ที่ผมนอนหลับจะมีแสงส่องมาตามเวลานัด
ก็จะเพราะมีเสียงดังมาจากลานสเก็ตเนื่องจากได้เวลาเล่นกันของเหล่าวัยรุ่นกัน
ผมก็จะตื่นมานั่งดูเด็กๆเล่นกัน เพลินตาดีครับ มีทั้งพวกที่เล่นเก่งมาก
เก่งเล็กน้อย จนถึงพวกมือใหม่หัดเล่น เด็กแถวนี้จะเป็นเด็กผิวสีซะเป็นส่วนใหญ่
(เห็นเด็กสิบคน เป็นผิวสีก็แปดเก้าคน ประมาณนั้น) แต่ก็มีเด็กขาวมาบ้าง
และที่เห็นไม่ว่าจะเป็นเด็กขาวหรือเด็กผิวสีก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน ที่ไม่ได้มาด้วยกันก็จะต่างคนต่างเล่นกันไป
ส่วนที่มาด้วยกันก็จะเล่นแบบโชว์กันไปในตัว คือ ใครเล่นเพื่อนก็จะนั่งดูยืนดู
แล้วค่อยไปเล่น ก็สนุกดี ถามว่าอยากลองเล่นบ้างมั้ย ตอบทันทีเลยว่า ไม่เอาดีกว่า
ไม่อยากล้มหัวฟาดพื้น ขอไปเล่นสกีเอาดีกว่า ล้มยังไงก็ไม่เจ็บ 55+
พอสี่โมงครึ่งหรือสี่โมงสี่สิบห้า ก็ได้เวลาไปทำงานครับ
จากสวนสาธารณะไปร้านพี่ตู่ถ้ารอรถเมล์ก็นั่งแค่ป้ายเดียว
แต่ปกติผมมักจะเดินไปเลยครับ ถึงเร็วกว่าแล้วเป็นการออกกำลังกายไปในตัวด้วยเลย
เดินก็ประมาณห้านาทีเองครับ
นี่แหละครับ
กิจวัตรประจำวันของผมช่วงที่ทำงานที่ร้านพี่ตู่ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น